হত্যাকাৰী

সময় কেতিয়াবা বৰ কঠোৰ হৈ পৰে,

হতাশাৰ ছায়াবোৰ জীৱনটো আৱৰি ধৰে,
পাহৰিম বুলি ভাবিও পাহৰিব নোৱাৰা দুখবোৰে কিয় ইমান কষ্ট দিয়ে ?
তুমিহীনতাৰ যন্ত্রণাত মনটোৱে উচুপি উচুপি কান্দে |

কিয় ,

কিয় ইমান দুখ, যাৰ বাবে হাঁহিব খুজিও হাঁহিব নোৱাৰি !

কিয় কিছুমান কথাৰ বাবে কাৰোবাৰ হৃদয়ৰ হত্যাকাৰী হওঁ মই ?

বুজা-নুবুজাৰ সাঁথৰৰ মাজত মৰি মৰি জীয়াই আছো !

শূন্যতাৰ মাজত ওপঙি উঠি, চিঞঁৰি চিঞঁৰি কান্দিছো !

এখন হৃদয়ৰ হত্যাকাৰী মই !

দিয়া যদি দিব পাৰা মৃত্যুৰ আহ্বান ,

মৰণ কাতৰ চিঞঁৰত ফালিচিৰি দুখন হোৱা হৃদয় !

কেচা তেজৰ চেকুৰা দুহাতত ,

তাৰ মাজত এটা পাপী আত্মা মই !

দুখবোৰ শিলহৈ হেচা মাৰি ধৰিছে বুকুখনত,

দুহাত জঠৰ , শব্দবোৰ যেন এক সাঁথৰ!

বুজি নাপাও কূটিল সময়ৰ চক্ৰাকাৰ গতি,

মৰীচিকাৰ পিচত দৌৰি দৌৰি হতাশ আজি ,

ভাগৰি পৰিছো আৰু মৰীচিকা খেদি খেদি |

উহহহহহ...........কিমান বিষাদ !

যাৰ বাবে নিমিশতে ধংস হয় এটা জীৱন,

আজি দুখী হৃদয়ৰ গৰাকী মই ,

শূন্যতাৰ মাজত বিলীন জীৱন ,

এখন হৃদয়ৰ সমাধিত কৰিছো উষ্ণ ৰক্তৰ আবাহন |

যদি মঞ্জুৰ কৰিব পৰা ক্ষমা আবেদন ,

তেন্তে অলপ শান্তি পাম মই ,

শুব পাৰিম শান্তিৰ সমাধিত !

তপ্ত চকুপানীবোৰে ধুই নিব দুখবোৰ,

মৰিশালিৰ মাজত সুখী হোৱাৰ সংজ্ঞা বিচাৰিম ,

এখন হৃদয় হত্যাকৰা পাপৰ প্রায়চিত্ত কৰিম !!....

ණৰূপজ্যোতি