Friday 6 September 2019

তুমি আৰু মই



ভাললগা সময়বোৰ,
তেনেকৈয়ে পাৰহৈ যায় আমাৰ ভাল লগা সময়বোৰ,

তুমি কোৱা মই শুনো,
তোমাৰ মৰমৰ আব্দাৰবোৰৰ মাজত মই বিলীন হৈ পৰো
এতিয়া মোৰ প্ৰতিটো উজাগৰি নিশা তোমাৰ নামত
জীৱন প্ৰতিটো দিনেই তোমাৰ ল‌গত।

তুমি, তুমি মোৰ সুখৰ সংজ্ঞা,
মোৰ ৰু‌ক্ষ হৃদয়ৰ অশ্ৰূ কণিকা !
তুমি মোৰ ভাল লগা সময়,
যাৰ বাবে আজি সজীৱ মই !
তুমি আছিলা বহুদিনৰ অচিন চিনাকি,
সোমালাহি মোৰ বুকুৰ মাজত মৰমেৰে আহি

তুমি মোৰ সপোন কুঁৱৰী !
আমাৰ প্ৰেম মন্দিৰৰ তু্‍‍‍মি দেৱদাসী
কাজলসনা দুচকুৰে কিনো কোৱা ?
হয়তো দিয়া আমাৰে প্ৰেমৰ বতৰা ।
মোৰ ভাললগা সময়ৰ ৰামধেনু তুমি,
সাতৰঙী ৰামধেনু আমাৰ প্ৰেমৰ সৃষ্টি।

বি.দ্র. : তোমাৰ হাতত  মৰমেৰে এই কবিতাটো দিলো ।

ৰূপজ্যোতি


Picture courtesy: kelarujart.wordpress.com

Monday 26 August 2019

Random Thoughts




এটা নষ্ট ৰাতিৰ এক নষ্ট সময়
যাৰ কালচক্ৰত পৰি মোৰ কবিতা বেনামী হয় !

 ණৰূপজ্যোতি



Sunday 4 August 2019

Three Shafts One Psyche




I had seen a dream once, 
Many years ago,
Two boys were kissing a single girl together. 
I was one of them but never knew who the others two were,
My dream was making love endlessly. 
A dream of a new world,
A world where love is not so selfish,
Loved ones don't mean can't loving another else. 
If love creates such narrow limits,
What's the point in loving then?
We love her and she loves both of us,
Our friendship our love,
Pushing the odds and limits of the earth.
We created our own world.
A world where we live in moments,
With our moments but not momentarily.
It's about a woman split between two-man.
Love made us one psyche with three shafts.


ණ  Rupjyoti

Picture courtesy: kelarujart.wordpress.com

Friday 19 July 2019

হেৰোৱা কবিতাৰ শিৰোনামা বিচাৰি


শব্দবোৰে আজি কঠিন শিলহৈ আঘাত কৰিছে মোৰ হৃদয়ত !
কলমেৰে নিৰ্গত হুমুনিয়াহ বোৰৰ লগত খেলি লেখিছো কবিতা
মোৰ হৃদয়ে বুজি নপোৱা এক সাথৰ,
 যাৰ নাম দিছো কবিতা !
উৰুঙা হৃদয়ৰ খোলাত তাৰ প্রতিবিম্বই কৰে লীলা-খেলা
বুজি নাপাওঁ জীৱনৰ অৰ্থ
নষ্ট ৰাতিৰ এক নষ্ট সময়
যাৰ কালচক্ৰত পৰি মোৰ কবিতা বেনামী হয় !
সেই সময়ৰ কুটীলতাত হেৰাই যায়,
  এজন ব্যৰ্থ কবিৰ এটা হতাশ কবিতাৰ শিৰোনামা

ৰূপজ্যোতি



Friday 12 July 2019

অসমম্ভৱ সাধাৰণ মানুহ


ব্যস্ত পথ, ব্যস্ত পথিক
ফুটপাথৰ নগ্নতা বিচৰাৰ সময় নাই আমাৰ ,
উচ্ছ স্বৰত চিঞঁৰে প্ৰতিবাদীয়ে,
হত্যাৰ লীলা দেখুৱাই স্বাধীনতাপ্ৰেমীয়ে ।
সন্ধিয়াৰ বাতৰি চায় গালি দি কওঁ,
হায়ৰে হায় মোৰ অসম কোন দিশে যায় !
কিয়নো সাধা মানুহ যে মই ।

দুখ ব্যৰ্থতাই কোঙা কৰা আমাৰ শৰীৰ,
কিম্বা সোণালী স্বপ্নবোৰ ভাঙি গুৰি হোৱা অতীত ।
তাৰ মাজত আমি মৰি মৰি জীয়াই আছো ,
আকৌ সেই সপোনৰ তাৰণা চিঞৰিছো
সোণৰ অসমৰ নিচাত ৰঙীন সময় ,
মিছা সেই ধৰ্ম,
মিছা সেই সময়

ৰুগ্ন জাতিৰ শৰীৰত অসুৰৰ কোঢ়াল,
ভণ্ড দেৱতা অৰ্থ শোষণৰ চিন্তাত লালকাল
এয়াই সপোন নেকি একবিংশ শতিকাৰ ?
সোণৰ অসম আমাৰ মহাকাল !
তথাপি সপোন দেখো জীয়াই থকাৰ,
সপোন দেখো মাটিৰ অসম গঢ়াৰ
কিয়নো সাধা মানুহ মই,
যাৰ বাবে অসম্ভৱ একো নাই

ৰূপজ্যোতি

Picture courtesy: Xahitya.Org 

Sunday 26 May 2019

নিশাৰ কথাৰে









উজাগৰী ৰাতি কোনে চিঞঁৰে ?
কাৰ হাতোৰাত বন্দী হৰিণী ?
কিয় চিঞঁৰে সহায় বিচাৰি ?
নিজৰ চিনাকি তাইৰ,
কিয় হয় এই ৰাতি অচিনাকি !

ক্ৰূৰ সময় ,
 হিংস্ৰ পশুৰ দাবানল !
কান্দি কান্দি নিঠৰ হয় চকুহাল।
 আপোনজন পৰ হয় ,
ৰাতি এন্ধাৰ মুখাৰ আঁৰত ৰয়।
বগাবোৰ ক'লা হয় ,
মনৰ মানুহজন অচিনাকী হয়।

 কি শুদ্ধ ? কি ভুল ?
  বিচাৰি মনত ধুমুহা বয়।
 তাৰ মাজতে হৰিণী সমাজৰ পুতলা হয় !

আকৌ ৰাতিটো বগা হয় ,
 নিজৰ দুখ পাহৰি হৰিণী ৰঙত ৰঙীলী হয়।

 ණৰূপজ্যোতি